Bieszczadzki Park Narodowy



Bieszczadzki Park Narodowy chroni fragmenty wschodnio-karpackiej przyrody w polskiej części Bieszczadów Zachodnich. Utworzony w 1973 r., po kilkukrotnych powiększeniach w latach 1989, 1991, 1996 i 1999 uzyskał powierzchnię 29 201,62 ha. Przez co jest największym górskim parkiem narodowym w Polsce, a trzecim co do wielkości w kraju.



W obecnych granicach Bieszczadzki Park Narodowy chroni: najważniejsze formy krajobrazu Karpat Wschodnich,
unikalne w skali Polski, długie pasma górskich łąk położonych ponad górną granicą lasu, zwane połoninami wraz ze stanowiskami rzadkich gatunków roślin wschodniokarpackich i wysokogórskich,
fragmenty puszczy karpackiej z ostojami dużych drapieżnych ptaków i ssaków, w tym niedźwiedzia, wilka, rysia, orła przedniego, puchacza
malownicze doliny pozostałe po dawnych wsiach, które stanowią swoisty fenomen przyrodniczy.

Niezwykle bogaty jest świat zwierzęcy Bieszczadzkiego Parku Narodowego, który stanowi ostoję dla około 230 gatunków kręgowców, a wśród nich 58 gatunków ssaków i ponad 140 gatunków ptaków. BPN jest jedynym Parkiem w Polsce, chroniącym jednocześnie wszystkie krajowe duże ssaki kopytne (jeleń, żubr, sarna, dzik) i drapieżniki włącznie z niedźwiedziem brunatnym, wilkiem, rysiem i żbikiem. Powiodła się również reintrodukcja występujących tu wcześniej bobrów i żubrów. Wśród ptaków interesującą grupę stanowią duże ptaki drapieżne i sowy. Swoje stałe rewiry mają tutaj orzeł przedni, orlik krzykliwy, trzmielojad, gadożer, puchacz, puszczyk uralski, sóweczka i włochatka.

Najwyższe partie Bieszczadów stanowią niezwykle atrakcyjne pod względem turystycznym obszary, w szczególności dla wędrówek pieszych i konnych. Istniejąca na terenie Parku sieć pieszych szlaków turystycznych o długości przeszło 130 km stwarza znakomite warunki do bliskiego kontaktu z przyrodą w trakcie ich zwiedzania.